Jestem Donald... Donald TUSK

Przyznaję, że nigdy tak naprawdę nie miałam faworyta w  świecie polskiej polityki. Przyznaję też, że jest kilku inteligentnych, doświadczonych i doskonale czujących się w swoich rolach, polityków. Mają wady i ułomności jak każdy człowiek, dają się lubić lub nie, bardziej lub mniej zadzierają nosa i łączy ich wspólny mianownik - znają się na swojej robocie. Czy drażni mnie u nich ich narcyzm i egoizm? Raz tak, raz nie. Czy wkurza mnie ich oddanie i lojalność względem własnych partii? Nie. Zaakceptowałam to już dawno. Jedyne czego nie wybaczam nigdy, to ich kłamstwa w żywe oczy popełniane od lat regularnie w imię własnych interesów. Politycznych i prywatnych. 

Mogę tolerować błędy, ale kłamstw nigdy. Tak się składa, że przez lata nie mieliśmy ani jednego polityka, ani jednego, o którym można by było powiedzieć, że jest właściwą osobą na właściwym miejscu. Mając tę wiedzę, zawsze jednak liczyłam, że w szczególnie ważnym momencie dla kraju i dla narodu, przynajmniej niektórych będzie stać na pokazanie klasy, na odwagę, by wyjść poza strefę własnego komfortu, bez względu na wszystko. Miałam swoje chwile nadziei kilka razy. Jednak wciąż dopadał mnie zawód. Czar pryskał, a polityka niezmiennie wracała na swoje tory.

Moje zaufanie nie tylko zostało nadwerężone, ale całkiem zniknęło. Zostało mi więc obserwowanie politycznego teatru i komentowanie go najuczciwiej jak potrafię i jak najbardziej obiektywnie. Wygodna pozycja, nie powiem. Scena zmienia się w zależności od obecności i aktywności emocjonalnej głównych aktorów. Głównych, bo cała reszta to tło, maszynka do głosowania. Główni pogrywają między sobą, częstują się wzajemnie krotochwilami, tworzą napięcie i prężą klaty i muskuły. Sejm stał się teatrem otwartym, miejscem gdzie serwuje się igrzyska złaknionej gawiedzi.

SEJM to dzisiaj miejsce, gdzie serwuje się wszystko oprócz polityki.

Od czasów A. Leppera, który złowieszczo zapowiedział, że "na tej sali Wersalu już nigdy nie będzie", dużo się zmieniło. Poprzeczka i stawka poszły w górę. Arogancja i bezczelność przeszły same siebie. Królują. Żaden z głównych aktorów sceny nie pomyśli nawet, że kręcą sami na siebie bicz. Nie pomyślą, że wszystko się kiedyś kończy. Władza. Prestiż. Pieniądze. Ludzki szacunek. I tak koło toczy się od lat. Gawiedź ma swoje igrzyska, politycy tłuką się między sobą, a Polska podupada, traci szacunek sąsiadów, przestaje się rozwijać tak, jak byśmy tego chcieli. Politycy zrobili z nas skansen, który można sobie pokazywać palcami.

Narcyzm, cwaniactwo, bezprawie, głupota, autorytaryzm - to słowa obecne w naszej przestrzeni. Dotyczą i polityków i nas. Tak jak politycy się zwalczają, tak samo w swoich środowiskach czynią Polacy między sobą. Pasowało to poprzedniej władzy, bo w chaosie, który stał się normą, lepiej zarządza się "gospodarstwem", przez polityków podzielonym na dwie części. Tę kaczyńską i tę tuskową. Trzeciej opcji nie ma. Łatwy wybór, albo jesteś ZA jednym z nich, albo PRZECIW. Polacy wybrali i stoją murem za swoimi wybrańcami. Raz wygrywa jeden, raz drugi. 

Tym razem stanęło na Donaldzie Tusku, który trzeci raz został premierem, który obalił rządy swojego rywala między innymi dlatego, że reszta byłej opozycji podporządkowała mu się, a frekwencja wyborcza Polaków pobiła wszelkie rekordy. Rzecz nadzwyczajna i nie ma co tu wybrzydzać. Donald TUSK dał jasno w kampanii wyborczej do zrozumienia, co zamierza zrobić. Obalić i rozliczyć reżim Kaczyńskiego i Ziobro, by zapewnić bezpieczeństwo narodowe, co z kolei jest racją stanu. Dotarło. Każdy kto do tej pory boczył się na Tuska, boczenie to odstawił do kąta, bo tak nakazuje zdrowy rozsądek.

Zwycięzca może być tylko jeden - został nim D. T u s k. Kibicowałam mu, bo kierowała mną arytmetyka parlamentarna i chęć zobaczenia porażkę PiS - u. Chęć zobaczenia również, jak poradzi sobie zwycięzca, który nie jest już tym starym Tuskiem jakiego pamiętamy. Doświadczenie z poprzedniego premierowania, stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej, szacunek reszty świata, zrobiły z Niego polityka wielkiego międzynarodowego formatu. Niektórzy nawet mówią, że męża stanu. W moich oczach nim był. Jego powrót do rodzimej polityki uznaję więc za zasadny. 

DLACZEGO? Bo nie ma takiego drugiego na naszym podwórku.

Jego zdolności przywódcze, oratorskie, styl, coraz bardziej odważny język, nie mają sobie równych. Mlaskanie Kaczyńskiego to jeden wielki a b s m a k. Jednym słowem - Donald TUSK i... długo długo nic. Kaczyński ze swoją prawdą smoleńską na plecach i kreacją "bohaterstwa" swoich "politycznych więźniów", to blady cień siebie samego. Zamiana polskiej polityki w rynsztok i doprowadzenie do zdziczenia obyczajów w polityce, wymaga adekwatnej kary. Zasłużył więc na niebyt w polityce. To TUSK jest dzisiaj bohaterem, jest twardzielem, jakim to twardzielem Kaczyński nigdy nie był i już nie będzie.

Regularne sondaże pokazują windującą popularność Hołowni, nie kryją, że Tuskowi lekko spada. Jednak nie jest to tendencja stała. Weźmy jednak pod uwagę merytoryczny zakres działania obu Panów. Na pozycji marszałka Sejmu Hołownia jest świetny, ale nie oszukujmy się- jest to funkcja niezwykle medialna, ale merytorycznie niewiele wnosząca, bez większej odpowiedzialności. To wyłącznie na Tusku tym razem spoczywa cała odpowiedzialność za państwo. I dobrze, że prezentuje wręcz nadzwyczajny spokój, tak teraz potrzebny. Nie zapominajmy z czym się mierzy. Zawsze miejmy to na uwadze. 

Możemy się zachwycać zręcznością Hołowni, ale powtarzam, to Donald Tusk dzierży odpowiedzialność za Polskę, i nie tylko za nią. Wyboru nie mamy, ani alternatywy, bo nie mamy nikogo innego. Polska dzisiaj ma tylko jednego, jedynego polityka klasy światowej, który może uporządkować nasze sprawy. Obyśmy tego nie zmarnowali. Na teraz trwają "czystki" po pisowskich rządach. Boją się więc ci źli. A skoro się boją, ulegają emocjonalnym huśtawkom, kryjąc swój strach nadrabiając minami, skarżąc się Unii Europejskiej i lamentując. Jednak nieuchronne nadchodzi. 

Jednak po ich zachowaniu widać, jak skrycie cieszą się ile niegodziwości i podłości zostawili po sobie.

W polityce wciąż tak jest, że los obywateli zależy od kilku facetów, którzy muszą coś zrobić  ze swoją miłością własną (Hołownia, Kosiniak-Kamysz, Czarzasty), i którzy z powodu złożonych wyborczych obietnic, muszą postawić tamę swoim ambicjom. Czy Donald Tusk da radę poprowadzić państwo tym razem? Czy zmiany jakie się w Nim dokonały, będą Jego kołem napędowym w pozytywnym znaczeniu? Czy razem z partnerami, mającymi swoje odrębne interesy i ambicje, zdoła przywrócić normalność, rzetelnie rozliczyć poprzedników, spełnić obietnice i zapewnić spokój?

Zobaczymy. Przeciwko sobie ma totalną i jakże zakłamaną pisowską opozycję, niosącą na sztandarach nienawiść i pogardę, której wiernie i lojalnie pomaga Duda, starający się przeskoczyć samego Kaczyńskiego. W ich interesie leży podsycanie emocji, rzucanie kłód pod nogi nowego rządu (obstrukcja, weta prezydenta, wiece nienawiści), co czynią bezwzględnie, wykorzystując do tego wszystkie narzędzia jakie mają do dyspozycji. Podłe i do szpiku kości zakłamane towarzystwo, broniące się jak może przed całkowitym ich zdemaskowaniem przez rząd D. Tuska. Rozpętali wojnę, bo nie mają już nic do stracenia.

Jednak Donald Tusk nie przestraszył się. Od dnia zaprzysiężenia rządu, każdego dnia swoimi decyzjami i decyzjami swoich ministrów, zmienia rzeczywistość. Krok po kroku skutecznie przywracają normalność i praworządność. Czy to się Dudzie i Kaczyńskiemu podoba, czy nie. Obaj mogą wyłazić ze skóry, oprócz wygrażania, nie mogą nic zrobić. Już nie mogą nic zrobić. Kibicuję Mu i trzymam kciuki, by Jego uczciwość i siła spokoju pomogły Mu z podniesionym czołem zrealizować do końca to, co zamierza. Zgodnie ze złożonymi Polakom obietnicami.

Obrazy: *YouTube *humanizm.net.pl *Interia